Wat vooraf ging.
In 1989 startte de vechtsport “carriere” van Wim Sterckx. Het was in de school van Paul Schillemans in Bonheiden dat hij de eerste stappen zette in een voor zijn tijd zeer progressief systeem “Tae Kune Ryu”. Dit was een mix van Kempo, Hapkido, Taekwondo, Kickbox en Arnis. Al deze stijlen gecombineerd met een ongelooflijk enthousiasme en de indrukwekkende vaardigheden van Paul Schillemans zorgde ervoor dat de microbe snel was doorgegeven.
Paul zou in de verdere carriere van Wim steeds een belangrijke rol blijven spelen. Het was ook dank zijn Paul dat Wim rond die beginperiode in aanraking kwam met American Kenpo van Ed Parker.
Parker zelf was in 1990 overleden, en zijn organisatie viel stilaan uit mekaar doordat verschillende “1st line” leerlingen vonden dat ze de leiding van Parker konden overnemen.
Skip Hancock was steeds een van de meest betrokken leerlingen van Parker. Skip wordt algemeen gezien als de “brains” die de structuur bracht en waanzinnige ideeën en concepten aan mekaar wist te koppelen om zo een “eclectisch” systeem te ontwikkelen, samen met Parker.
Het is dan ook met Skip Hancock dat het avontuur in American Kenpo voor Wim begonnen is. Al snel was Wim een persoonlijke student van Skip, en dat zou hij tot nu blijven.
Skip ontwikkelde het Kenpo2000 systeem, op basis van het Ed Parker systeem, maar met de nadruk op “master keys”, ofwel technieken en concepten die voor elke stijl gelden en bruikbaar zijn. Dit betekende dat de naam “Kenpo” in Kenpo2000 niet meer volledig de lading dekte en dat er meer en meer grond en wapentechnieken bijkwamen.
In die periode werd het Brasillian Jiujitsu immens populair door Royce Gracie en zijn winst in de eerste Ultimate Fighting Challenge.
Iedereen begon plots zijn oude Jiujitsu of Judo boeken boven te halen… De leerlingen van Kenpo2000 echter waren reeds lang bezig met het beoefenen van deze technieken en principes.
Ondertussen was het 1995 en Wim Sterckx startte met zijn eigen club. De initiele naam was Kenpo200 Fighting System, maar evolueerde al snel naar FullKenpo.
Ook al was het systeem van Skip compleet, de honger naar meer en vooral iets anders was steeds zeer groot bij Wim en zijn leerlingen. Fullkenpo profileerde en toonde zich dan ook al snel op toernooien van andere stijlen (Kickbox, Sanda, MMA,…) met een top team en zeer goeie resultaten. Het succes van de club was dat we met een harde kern zaten van mensen tussen 25 en 30 die “gezond” gek waren en enorm gedreven. Zo gingen we trainen in zeer uiteenlopende systemen om dan achteraf samen te bekijken waar de sterke en zwakke punten van dit systeem zaten.
Wim en zijn leerlingen behaalden dan ook verschillende graden in andere systemen, maar telkens werd de cirkel terug gesloten en stonden we opnieuw bij “ons” eigen systeem waar eigenlijk alles in zat.
Op het palmares van Wim staan verschillende overwinningen in uiteenlopende toernooien. Dangraden binnen kenpo bij verschillende organisaties. Dangraden en licenties bij “andere” stijlen (kickbox, escrima, jiujitsu, krav maga,…), enz…
Persoonlijke noot van Wim:
Eind 2010 kwam er wat sleet op FullKenpo als club… Na een fantastische tijd van 15 jaar samen zweten en afzien was het tijd om verder te gaan met een andere fase in ons leven. Omdat de meeste leerlingen ongeveer dezelfde leeftijd hadden, kwam ook iedereen tegelijk opdraven met huwelijken, kinderen, samenwonen, enz…
Stilaan was er minder tijd om te trainen en begonnen onze verhalen over het verleden straffer te worden dan de trainingen. En wees gerust dat onze trainingen soms op het gekke af waren… Ed Downey (EKKA Ierland) was destijds gekend voor zijn “ruige” benadering van Kenpo en bijgevolg een harde kerel. Hij vertelde me ooit na een week training en stage in onze club: “Wim, I like your style, but make sure that your training does not become more dangerous then the dangers you are training for “… was niet helemaal juist volgens mij, maar…
In 2011 en 2012 werd er wat aangemodderd en was het voor Wim tijd voor een sabbatical… Maar ondertussen werden de kinderen van Wim; Daan en Fleur ouder en iets in hem vertelde dat hij de enorme ervaring en passie die er nog steeds was voor de gevechtssporten niet zomaar mocht laten verloren gaan.
In 2012 werd er opnieuw gestart, initieel met de bedoeling om lessen te geven aan kinderen. Dit liep al snel “uit de hand” en voor iedereen het goed en wel besefte stonden er +20 uitgelaten kinderen op de mat.
Enkele “anciens” kwamen terug trainen en een nieuwe groep gepassioneerden kwam naar boven.
De Modern Warrior Academy werd opgericht en groeit nog steeds. Zoals gezegd kwamen enkele zeer goeie “oude bekenden” terug meetrainen en zo werd er al snel een groep “volwassenen” opgericht naast de groep voor de kinderen.